Να μην ξοδεύουμε παρπάνω απ’ όσα βγάζουμε!

 Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΣ

Πρόταση συναίνεσης αρ. 1: Να μην ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα βγάζουμε!

Καθένας φαίνεται πως έχει κι από μία πρόταση για το πώς θα βγει η χώρα από την κρίση. Άλλες από αυτές είναι σοβαρές, άλλες μισοσόβαρες και άλλες τελείως ανεδαφικές και επικίνδυνες. Και όπως είναι λογικό, η διαμάχη έχει χτυπήσει κόκκινο σε πλατείες και παράθυρα, σε οθόνες και σελίδες, σε έδρες κι έδρανα.

Ανεξάρτητα όμως από το περιεχόμενο των προτάσεων, υπάρχει μια κοινή βάση που δυστυχώς δεν λαμβάνεται πάντα υπόψη: η πραγματικότητα του χρέους και – κυρίως – του ελλείμματος.

Ακόμα και με την ευνοϊκότερη ρύθμιση για το χρέος η ελληνική οικονομία θα συνεχίζει να χρειάζεται κάθε χρόνο πάνω από 10% περισσότερα χρήματα απ’ όσα μπορεί μόνη της να βρει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν αύριο ξυπνούσαμε στη χώρα του παραμυθιού και πετυχαίναμε να απαλλαγούμε από το σύνολο του χρέους με τρόπο που δεν θα επέφερε καμία άλλη αρνητική συνέπεια – όπως για παράδειγμα ευαγγελίζονται οι υποστηρικτές της πλήρους στάσης πληρωμών – σε ελάχιστα χρόνια θα ξαναβρισκόμασταν εκεί που είμαστε σήμερα: υπερχρεωμένοι και στην ανάγκη των άλλων.

Ανεξαρτήτως, λοιπόν, των όποιων διαφορετικών προσεγγίσεων, οφείλουμε να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα: ότι θα πρέπει το συντομότερο δυνατό να πετύχουμε μια ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτά που βγάζουμε και σ’ αυτά που ξοδεύουμε. Και πάνω σ’ αυτή τη βάση των πραγματικών μας δυνατοτήτων, να συζητούμε κάθε φορά το τι θέλουμε να κάνουμε.

Αυτή η νέα δημοσιονομική ισορροπία είναι το κρίσιμο ζητούμενο σήμερα. Είναι ζητούμενο κατ’ εξοχήν πολιτικό γιατί έχει να κάνει με το τι ιεραρχούμε ως σημαντικότερο, τι θεωρούμε εφικτό και τι επιθυμητό. Κανονικά θα έπρεπε πάντα να μας απασχολεί ως  το κεντρικό διακύβευμα της πολιτικής. Όμως – τι να κάνουμε; – ο εθισμός στα δανεικά γέννησε και γιγάντωσε την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι δυνατά αρκεί να υπάρχει η «πολιτική βούληση».

Πριν και πάνω λοιπόν από τις όποιες υψιπετείς προτάσεις στρατηγικής, ας ξεκινήσει και μια «μπακάλικη» συζήτηση για το πώς θα αντιμετωπίσουμε το έλλειμμα: τι κόβουμε και από πού, τι κρατάμε και γιατί, πώς ενισχύουμε τα έσοδα, την παραγωγή, την απασχόληση, την οικονομία. Διαφορετικά, η ελπίδα μας ότι τα όποια μέτρα θα είναι δίκαια και αποτελεσματικά, θα έγκειται στην κρίση του ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ…

Και βεβαίως, πέρα από την μπακαλική, είναι κρίσιμο να ξεκινήσει και η θεσμική συζήτηση για τους τρόπους που θα αφαιρέσουν από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας την ευχέρεια να σωρεύουν ελλείμματα και χρέος. Το συνταγματικό φρένο στο έλλειμμα είναι μια προφανής λύση, αλλά σίγουρα δεν είναι η μόνη. Σε κάθε περίπτωση τα κιμπαριλίκια με δανεικά πρέπει να σταματήσουν.

Και κάτι τελευταίο: Το νοικοκύρεμα εσόδων-εξόδων είναι προϋπόθεση για τις περαιτέρω διαπραγματεύσεις, τους ελιγμούς και τα στρατηγήματα. Εδώ που φτάσαμε, η διαχείριση του χρέους της χώρας είναι κυρίως πολιτικό, παρά οικονομικό πρόβλημα. Εξαρτάται για παράδειγμα από το τι θέλουν οι εταίροι μας, και ιδίως οι ισχυροί, να κάνουν με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Σε μια τέτοια πολιτική διαπραγμάτευση λοιπόν, ό,τι κι αν ζητήσουμε, είναι αναγκαίο να μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι παράλληλα είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε κι εμείς ό,τι χρειάζεται όχι μόνο για να σωθούμε, αλλά και για να συμμετάσχουμε ισότιμα στην επόμενη μέρα.