Η κόλαση της βλακοκρατίας

Δ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ

Τουλάχιστον από το 1511 κι έπειτα, όταν δημοσιεύθηκε το Μωρίας εγκώμιον του Εράσμου, πολυάριθμοι είναι οι συγγραφείς που ασχολήθηκαν με το θέμα της ανθρώπινης βλακείας και τα επακόλουθά της. Σοβαρή, όμως, μελέτη επί του θέματος, και μάλιστα κοινωνιολογική, εκπόνησε μόνο ο Ευάγγελος Λεμπέσης το 1941: Περί της Τεραστίας Κοινωνικὴς Σημασίας τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ .  Είχα ο ίδιος ασχοληθεί με το θέμα αυτό, το 2007, δηλαδή πριν γίνουν ορατά τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης. και τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής μας ασωτίας Σήμερα μου φαίνεται σχεδόν υποτονικό, το άρθρο εκείνο, παρά το γεγονός ότι πολλοί φίλοι τότε θεώρησαν υπερβολικό να μιλώ για την ως αυτόνομη και αυθύπαρκτη δύναμη της βλακείας και όχι για τη βλακεία ως απλή απουσία φρόνησης.

Η αναφορά στη μαζική παρουσία της βλακείας, που ο Λεμπέσης ονομάζει βλακοκρατία, έγινε τότε με πρόθεση προειδοποίησης για την ενδεχομενικότητα μιας τέτοιας εξέλιξης. Σήμερα, το βάρος της επικάθεται επί των λίγων σκεπτομένων συμπατριωτών μας, μέσα σε μια πραγματική κόλαση βλακοκρατικής τυραννίας. Όταν λάβουμε υπόψη το σύνολο των θεωριών συνωμοσίας, των μύθων περί  επαχθούς χρέους, περί απόρριψης ρωσικών και κινεζικών προτάσεων να ξεπληρώσουν το χρέος μας, περί υποταγής σε Νέα Κατοχή που επιβάλλει το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η επάρατη τρόικα, και το κυριότερο, την απήχηση αυτών των ανοησιών σε τόσους πολλούς, πέφτουμε σε βαθιά μελαγχολία .

Πολλές φορές οι αιτιάσεις αυτές εντάσσονται σε κείμενα με ιδιαίτερα αγωνιστικό παλμό, όπως το  ακόλουθο. Ο επαιρόμενος για την ιδιαίτερη ευφυΐα του Έλληνας, διαδηλώνει άρνηση να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος – αλλά και άρνηση μείωσης του δημόσιου ελλείμματος, με το οποίο το συγχέει – και την προθυμία του να επιστρέψει στη δραχμή, μη αναλογιζόμενος καν τι κάνει και τι λέει. Και όλα αυτά με το ιδιόρρυθμο bravado impulsivo  κάποιου χαρακτήρα ναπολιτάνικου λαϊκού θεάτρου.