Εμπρός παλικάρια να βγούμε στους δρόμους!

Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΣ

Αφού λοιπόν έχουμε κατοχυρώσει ως κοινωνία, πολύ πριν τις απεργίες της ΓΕΝΟΠ και των ταξί, πως όποιος πιστεύει ότι έχει δίκιο μπορεί και να παραβιάζει το νόμο, εκβιάζοντας την εκάστοτε κυβέρνηση και τους συμπολίτες του μέχρι να πετύχει τις διεκδικήσεις του, και εφόσον κι εγώ με τη σειρά μου πιστεύω πως έχω δίκιο ως προς τη διεκδίκηση που θα διατυπώσω παρακάτω, έχω να κάνω μια απλή πρόταση και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Η διεκδίκησή μου, ή με άλλα λόγια, το δίκιο μου – εφόσον δημόσια μας σφαίρα ταυτίζουμε τις δύο έννοιες – είναι η εξής απλή: να μην παραβιάζει καμία ομάδα στις διεκδικήσεις και τις κινητοποιήσεις της το νόμο. Ήτοι, όχι κλείσιμο δρόμων, όχι συμβολικές καταλήψεις, όχι σπασίματα μαγαζιών και δημόσιας περιουσίας, όχι σκουπίδια – όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.

Νομίζω ότι το δίκιο μου αυτό κατ’ αναλογία προς τα όσα επί δεκαετίες συμβαίνουν ανάμεσά μας, μού επιτρέπει να πάρω την παρέα μου να κλείσω δρόμους, να καταλάβω – συμβολικά πάντα – κάποια υπηρεσία και τα τοιαύτα. Εδώ λοιπόν έρχεται η δική σας συμβολή.

Με το που θα κόψουν οι ζέστες, ή ακόμα καλύτερα όταν θα έχουν γυρίσει στην Αθήνα όσοι έφυγαν για διακοπές, έτσι ώστε να ταλαιπωρήσουμε – ευαισθητοποιήσουμε για τον ευγενή μας σκοπό όσο γίνεται περισσότερους συμπολίτες μας, πάμε να πιάσουμε δουλειά! Να τυπώσουμε πανό με συνθήματα του στυλ «κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κλείνει δρόμους» και να κάνουμε ακριβώς αυτό που θα λένε τα πανό μας ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε!

Για ακόμα μεγαλύτερο εφφέ προτείνω να περιορίσουμε αυστηρά τον αριθμό των συμμετεχόντων σε κάθε τέτοιο χάπενινγκ άσκησης του δημοκρατικού μας φρονήματος, ας πούμε στους εκατό. Να τυπώσουμε μπλουζάκια με τους αριθμούς από το 1 ως το 100, να τα φορέσουμε και να σηκώσουμε περήφανα το πανό μας που θα λέει «Είμαστε 100 και κλείνουμε την Πανεπιστήμιου. Business as usual»!

Βεβαίως, μάλλον θα φάμε πολύ ξύλο, και μάλιστα διμέτωπο, τόσο από τους πάντα πρόθυμους αστυνομικούς (όργανα του Νόμου), όσο και από τους κατά συνήθεια διαμαρτυρόμενους – από το διπώλιο δηλαδή του κοινωνικού τσαμπουκά που, αν όλα πάνε καλά, θα νιώσει να απειλείται. Όμως πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο, έστω για να δείξουμε ότι δεν είμαστε τελείως «του καναπέ» αλλά συμμετέχουμε και εμείς στη ζωντανή δημοκρατία του τόπου μας. Εξάλλου, αν τα πράγματα ξεφύγουν, μπορούμε κάλλιστα να ρίξουμε καμιά μολότωφ ή να σπάσουμε μάρμαρα και να τα πετάμε, ή να σπάσουμε κάνα κατάστημα ή κάτι αντίστοιχο τέλος πάντων που θα καταδείξει έμπρακτα την αγωνιστικότητα μας, την απόρριψη του κατεστημένου όπως το αντιλαμβανόμαστε και το βιωμένο δίκιο που μας πνίγει, πέρα από τα χημικά που θα φάμε. Στο κάτω-κάτω και να μας συλλάβουν, θα απαιτήσουμε να μας απελευθερώσουν – θα είμαστε πλέον κοινωνικοί αγωνιστές! Και τι στο καλό, όλο και κάποια πολιτική δύναμη θα σπεύσει προς υπεράσπισή μας.

Αν λοιπόν κι εσείς αισθάνεστε προσβεβλημένοι που μετά από κινητοποιήσεις όπως αυτή των ταξί όλοι μιλούν για την ταλαιπωρία που υφίστανται οι τουρίστες και κανείς γι’ αυτή που τραβάμε εμείς οι πολίτες αυτού του τόπου, ελάτε να οργανωθούμε! Με μπλογκ και επιχειρήματα, με νόμους και άλλα νεκρά γράμματα, άκρη δεν βγαίνει. Φάπες λοιπόν! Να φάμε – ήδη τρώμε καθημερινά – αλλά, βρε αδερφέ, να ρίξουμε και καμία!