Ο θρήνος του αντικαπιταλιστή για τον Steve Jobs
Δημοσιεύθηκε: 06/10/2011 Filed under: Uncategorized 18 Σχόλια
Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΣ
Ένα από τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει κανείς προκειμένου να καταλάβει το πώς η Ελλάδα έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα είναι το εξής πρόσφατο:
Πώς γίνεται να είναι κανείς Αριστερός (της μανιασμένης αντικαπιταλιστικής απόχρωσης) και ταυτόχρονα να ανεβάζει στο δίκτυο σχόλια του τύπου «RIP Steve Jobs»; Πώς είναι δυνατόν κάποιος αντικαπιταλιστής να «θρηνεί» (έστω με τον υπερ-μινιμαλιστικό τρόπο του σχολίου στο facebook ή το twitter) για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να υπάρξει, να δράσει και να δημιουργήσει μόνο στον καπιταλισμό;
Η απάντηση βρίσκεται στην πολύ ελληνική διάσταση μεταξύ ταμπέλας και περιεχομένου. Ο παραπάνω αυτοπροσδιοριζόμενος Αριστερός δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτε άλλο από τζαμπατζής, από free-rider. Θέλει όλα τα οφέλη ενός συστήματος, αλλά και την πολυτέλεια να βρίσκεται έξω από αυτό.
Και, δυστυχώς, ο ανθρωπότυπος αυτός είναι κυρίαρχος τριγύρω μας.
Θέλει ευημερία και την ευαγγελίζεται, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις προϋποθέσεις της δημιουργίας και της διατήρησής της – ακόμα και σήμερα που το μοντέλο του χθες χρεοκόπησε, δεν μπαίνει καν στη συζήτηση για το τι ρεαλιστικό, δίκαιο και αποτελεσματικό μπορούμε να βάλουμε στη θέση του. Του αρκεί να διαδηλώνει το μένος του.
Δηλώνει διεθνιστής, όμως τάσσεται υπέρ του προστατευτισμού της εθνικής του οικονομίας, αδιαφορώντας για το ότι, με την στάση του αυτή, μεταξύ άλλων, αποκλείει τις φτωχές χώρες από το μόνο δρόμο εξόδου τους από τη φτώχεια.
Δηλώνει φιλεργατικός, και την ίδια ώρα αρνείται καν να σκεφτεί τους όρους και τις προϋποθέσεις δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, μείωσης της ανεργίας, βελτίωσης των συνθηκών ζωής των φτωχότερων – όλα αυτά είναι για εκείνον ζήτημα «πολιτικής βούλησης» και «αγωνιστικών διεκδικήσεων».
Δηλώνει εξισωτιστής, και ταυτόχρονα καταναλώνει – ή ορέγεται – προϊόντα που δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν χωρίς το κίνητρο του κέρδους ή, για να πάμε πιο βαθιά στην οικονομική θεωρία, χωρίς η ελεύθερη αγοραία διαμόρφωση των τιμών να βοηθά ως απαραίτητη πληροφορία ανθρώπους σαν τον Jobs να υπολογίζουν τα ρίσκα που παίρνουν σχεδιάζοντας προϊόντα και υπηρεσίες που, όταν τα δούμε, μπορεί και να μας αρέσουν.
Ο Steve Jobs ανήκε στις δημιουργικές δυνάμεις ενός πολιτισμού ελευθερίας. Τα επιτεύγματά του μόνο σε έναν τέτοιο πολιτισμό – του ρίσκου και του ανταγωνισμού, της προσωπικής ευθύνης, της χρηματικής επιβράβευσης του αποτελέσματος και όχι της προσπάθειας ή του ήθους – θα ήταν εφικτά. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί ταυτόχρονα να εκτιμά τα αποτελέσματα, υλικά και άυλα, αυτού του πολιτισμού και ταυτόχρονα να οραματίζεται ή να επιδιώκει την κατάλυσή του και την αντικατάστασή του από κάτι άλλο, οφείλει να καταθέσει με ποιον τρόπο, ενάντια στην οικονομική επιστήμη και την Ιστορία, θα πετύχει την πολυπόθητη αυτή σύνθεση των αντιθέτων.
Γιατί εντέλει, στο σημείο που έχουμε φτάσει εδώ στην Ελλάδα, θα είναι κρίμα να μην αρχίζουμε σιγά-σιγά να καταλαβαίνουμε ότι τα ευχολόγια δεν αρκούν, ότι ο «άλλος κόσμος που είναι εφικτός» θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο αν οι ευαγγελιστές του θέλουν να αποτελεί πολιτική πρόταση και όχι σύνθημα, ότι ο επίλογος «όλα είναι θέμα παιδείας» δεν επαρκούσε ούτε καν στις γυμνασιακές μας εκθέσεις.
Κατά τα άλλα, Θεός σχωρεσ’ τον μακαρίτη και να ‘μαστε καλά να δούμε κι άλλους σαν του λόγου του. Όχι γιατί ήταν καλός άνθρωπος – δεν τον ήξερα προσωπικά – αλλά γιατί αυτά που έκανε μου άρεσαν και μου ήταν χρήσιμα. Κι αυτό, στην Μεγάλη Ανοικτή Κοινωνία, όταν μιλάμε για ανθρώπους που ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι μας ήταν, είναι αρκετό.
Ratio Vincit 
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί πρέπει να δημιουργήσουμε έναν άνθρωπο, να δημιουργήσουμε μία κατηγορία ανθρώπων, για να τους φορτώσουμε κάθε σκέψη που θεωρούμε λανθασμένη, και μετά, σχεδόν με αυταρέσκεια, να πούμε: «να, είδατε; είχα δίκιο. Αυτοί οι άνθρωποι σκέφτονται τόσο λανθασμένα»
Δημιουργήθηκε λοιπόν στις λέξεις αυτού του άρθρου αυτός ο «Αριστερός (της μανιασμένης αντικαπιταλιστικής απόχρωσης)», ύστερα «ανεβάζει στο δίκτυο σχόλια του τύπου «RIP Steve Jobs»», μετά «ο ανθρωπότυπος αυτός είναι κυρίαρχος τριγύρω μας» (το «δυστυχώς» ήταν, ομολογώ, γλυκύτατη έκφραση λύπης και συμπόνιας) και μετά, του φορτώνουμε κάθε κακό της «Μεγάλης Ανοικτής Κοινωνίας»
Τον δημιουργήσαμε, τον ταυτοποιήσαμε, του τα φορτώσαμε, και τον αφήσαμε στην ευχή του θεού.
Κάναμε και τον Steve Jobs είδωλο («είδατε! και αυτός ο ανώμαλος αριστερός ακόμα τον παραδέχθηκε») και ολοκληρώσαμε το μυθιστόρημά μας αφού πρώτα τον μαλώσαμε για το «το μοντέλο του χθες [που] χρεοκόπησε» – κάτι, που, τουλάχιστον, θα έπρεπε να του πιστώσουμε ως προφητεία – α! συγνώμη, προφανώς αναφερόμαστε στο *δικό του* χρεοκοπημένο παρελθόν, όχι στο *δικό μας*.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω: αυτό διάβασα; ή ερμήνευσα λάθος όλο αυτό το κείμενο;
Αν ναι, θα διαβάσω με ενδιαφέρον το σχόλιο για το τι παρεξήγησα.
@arkoudos Σωστός!
Το να δημιουργεί κάποιος πρώτα μια «γραφική», μη ισορροπημένη εικόνα του αντιπάλου και μετά να επιτίθεται, ονομάζεται «το επιχείρημα του αχυράνθρωπου¨» (Straw Man Argument).
Για παράδειγμα, εύκολα κάποιος μπορεί να απαντήσει στο άρθρο φτιάχνοντας το γραφικό μοντέλο του «καπιταλιστή», εκείνου που θεοποιεί το προσωπικό κέρδος, και λυμαίνεται τους πόρους ολόκληρου του πλανήτη.
Η αλήθεια όμως δεν είναι υποκειμενική, μετριέται συχνά με αριθμούς, και είναι σκληρή. Γεννιούνται εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο αλλά ελάχιστα θα έχουν την ευκαιρία να πιάσουν στα χέρια τους έστω ένα iPad ή iPhone. Συνεπώς, αντικειμενικά, το έργο του Steve Jobs σήμερα αφορά τους ΛΙΓΟΥΣ, όχι τους ΠΟΛΛΟΥΣ.
Αυτό δεν αναιρεί το ταλέντο του Steve Jobs. Λυπόμαστε για τον χαμό του και έχουμε την ανωτερότητα να αναγνωρίζουμε το ταλέντο του. Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως προώθησε ένα προϊόν «κλειστό» και για «λίγους», καθώς και ότι έκοψε δραστικά το φιλανθρωπικό έργο της Apple συσσωρεύοντας 8 δις στον προσωπικό του λογαριασμό.
Από όλα αυτά, δεν πήρε τίποτα μαζί του.
Peteinatos (@web4democracy) αυτή ακριβώς την απάντηση, του υπερκαπιταλιστή σκεφτόμουν και εγώ – και μετά, λέω, γιατί;
Γιατί να υπερασπιστώ έναν άνθρωπο που δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για να με εκθέσει; Τι νόημα έχει;
Αν υπάρχει, (που μπορεί κάλλιστα να υπάρχει – όλα μπορεί να υπάρχουν), ας έρθει να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο κάτω-κάτω της γραφής 🙂
Βρε @arkoudos μάλλον ο συγγραφεύς δεν διεξήγε Analytic induction (http://en.wikipedia.org/wiki/Analytic_induction) για να γράψει τα ανωτέρω. Αλλά πες τώρα την αλήθεια: δεν αισθάνθηκες ότι τα έχεις δει όλα αυτά? Ότι τα έχεις ζήσει? Τις ιδεολογικές «κωλοτούμπες» δεν τις έχεις καθημερινή σου εμπειρία? Φυσικά, μπορεί κάλλιστα όχι, οπότε μπορώ αμέσως να ζηλέψω το περιβάλλον σου. Αλλά, βρε αδερφέ, στο δικό μου περιβάλλον, στην δική μου μαρτυρία βλέπω συνέχεια τέτοια φαινόμενα. Και ας πω ότι υπάρχουν φορές που τα βλέπω και στον καθρέφτη. Και φυσικά δεν έχω τις γνώσεις ή την ικανότητα να διεξάγω κοινονιολογική αναλυτική επαγωγή αλλά είναι ηλίου φαινότερον τι δράμα αντιμετωπίζω κάθε μέρα λ.χ που οδηγώ στους Ελληνικούς δρόμους. Αν μάλλιστα κάνω την παραδοχή ότι το κείμενο συνθέτει σε ένα ιδεατό πρόσωπο εμπειρίες που στην πραγματικότητα δεν μπορούν όλες να σωρεύονται σε ένα φυσικό πρόσωπο τότε θα συμφωνήσω με την ουσία του …..
@nickglezakos να συμφωνήσουμε σε κάτι; ότι το ιδεατό αυτό πρόσωπο είναι ένας δημιουργημένος εχθρός, ένας χαρακτήρας ενός θεατρικού έργου που, δεν λέω αν υπάρχει ή όχι, αλλά τουλάχιστον δεν χρειάζεται να απολογείται για λογαριασμό του η «Αριστερά (της μανιασμένης αντικαπιταλιστικής απόχρωσης)»;
Διότι η δημιουργία του υποκειμένου χρησιμοποιείται τεχνηέντως, όχι για να πλήξει αυτόν καθεαυτόν τον χαρακτήρα, αλλά για να χρησιμοποιηθεί εναντίον όποιου, σε οποιονδήποτε βαθμό, για οποιονδήποτε λόγο, έχει έστω και ένα από τα φερόμενα ως χαρακτηριστικά του – ή, έστω, συμφωνήσει, ελαχίστως, με αυτά.
Ο απαίσιος αριστερός που «θέλει ευημερία και την ευαγγελίζεται, χωρίς να ενδιαφέρεται για τις προϋποθέσεις της δημιουργίας και της διατήρησής της», «δηλώνει φιλεργατικός, και την ίδια ώρα αρνείται καν να σκεφτεί τους όρους και τις προϋποθέσεις δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας», «δηλώνει εξισωτιστής, και ταυτόχρονα καταναλώνει – ή ορέγεται – προϊόντα που δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν χωρίς το κίνητρο του κέρδους» και ταυτόχρονα, ανέλπιστα, δηλώνει λύπη για τον χαμό του Steve Jobs – δεν είναι αυτός ο εχθρός.
Ο εχθρός είναι ο αναγνώστης που συμμερίζεται τα όνειρά του / και τις φοβίες του – έστω και σε έναν βαθμό.
Αν συμφωνήσουμε λοιπόν, ότι δεν συζητάμε για τον αναγνώστη, αλλά για αυτήν την καρικατούρα αποκλειστικά, χωρίς να τιμωρήσουμε μέσω αυτής ιδεολογίες και όνειρα άλλων, υπαρκτών ανθρώπων, τότε θα σχολιάσουμε τις αισθήσεις μου για τον κόσμο που ζούμε 🙂
Μου ταιριάζει η περιγραφή που έδωσε ο Peteinatos (@web4democracy) για τον αχυράνθρωπο (πρόσφατα μάλιστα άκουσα τον όρο, εντελώς τυχαία) και, οφείλω να ομολογήσω ότι ταιριάζει, αν ξαναδιαβάσει κανείς το άρθρο. Παρόλα αυτά, καθώς ο συντάκτης δεν μου έχει απαντήσει αν η ανάγνωσή μου ήταν σωστή, επιτρέψτε μου να διατηρήσω την επιφύλαξή μου αν έχω κατανοήσει σωστά την ουσία του κειμένου του.
Δε μπορω να πιστεψω πψς στη σημερινη επιψη υπαρχει ανθρωπος που προσδιοριζει τον εαυτο του. Μαλλον δεν εχετε καταλαβει πως η χαζο ιδεολογιες σας εξακολουθουν να ειναι το οπιο του μαλακα!
Δεν δημιούργησα αχυράνθρωπο. Είδα χθες πολλούς – όχι αρκετούς, πολλούς – φίλους μου που δηλώνουν αντικαπιταλιστές να θρηνούν για τον Steve Jobs. Κι όταν λέω «δηλώνουν αντικαπιταλιστές», εννοώ μιλούν για ανατροπή του καπιταλισμού. Το όντως φορτισμένο επίθετο «μανιασμένη», το χρησιμοποίησα για να διαχωρίσω ξεκάθαρα τους Αριστερούς που πιστεύουν στην μεταρρύθμιση και όχι την ανατροπή. Και η φόρτιση του επιθέτου δεν είναι αξιακή, αλλά ρητορική: δεν βρίσκω τίποτε κακό σε κάποιον που είναι μανιασμένα αντίθετος με κάτι που βρίσκει αρνητικό!
Αυτή λοιπόν η συμπεριφορά μου φάνηκε οξύμωρη για τους λόγους που αναφέρω στο άρθρο. Δεν χαρακτηρίζω αυτή τη στάση ούτε ηθικά κατακριτέα, ούτε «απαίσια» (αλίμονο βρε αρκούδε μου, με ξέρεις καλά!), ούτε οτιδήποτε πέρα από απλώς «λάθος».
Και φυσικά δεν θεωρώ ότι για κάθε αντικαπιταλιστή που θρηνεί τον Jobs συντρέχουν αναγκαστικά και τα υπόλοιπα οξύμωρα που αραδιάζω. Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι το πρώτο «αντικαπιταλιστής & apple fanboy» έχει πολλά κοινά με τα υπόλοιπα – ανήκουν στην ίδια κατηγορία λογικού σφάλματος – και αποκαλύπτει μια τάση: τον τρόπο με τον οποίο ένα μέρος της Αριστεράς θέλει και ευαγγελίζεται μια «coincidentia oppositorum», μια συνύπαρξη των αντιθέτων – να έχει και τον σκύλο χορτάτο (πράγματα που μόνο σε μια λίγο – πολύ ελεύθερη αγορά μπορούν να προκύψουν, τουλάχιστον κατά τη δική μου γνώμη και αντίληψη) και την πίτα ολόκληρη (την ηθική ικανοποίηση ότι δηλώνει «Αριστερός» συνήθως μη μπαίνοντας στις δύσκολες συζητήσεις για το Πώς θα πετύχουμε ως κοινωνία πράγματα «γιατί αυτό είναι δουλειά των κυβερνητικών κομμάτων και εγώ περιορίζομαι στην κριτική / διαμαρτυρία»).
Βεβαίως, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, πιστεύω ότι ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, όχι μόνο η Αριστερά, έχει σε διαφορετικά θέματα κάθε φορά, τέτοια οξύμωρη στάση.
Και το «δυστυχώς» που χρησιμοποίησα, το έβαλα γιατί μια τέτοια στάση, κατά τη γνώμη μου, δεν ευνοεί το δημόσιο διάλογο. Αν θες και την πίτα ολόκληρη, και το σκύλο χορτάτο, αν δεν είσαι διατεθειμένος να μας πεις τι κομμάτι της πίτας είσαι ΟΚ να φάει ο σκύλος για να χορτάσει, τότε κάθε μα κάθε λύση θα σου φαίνεται απογοητευτική σε σχέση με «τον άλλο κόσμο» που δυστυχώς δεν είναι εφικτός.
Τέλος δύο ακόμα παρατηρήσεις και πάω για ύπνο. Το ότι δεν έκανα τον Jobs είδωλο, φαίνεται στην τελευταία παράγραφο του άρθρου. Ήταν ένας άνθρωπος που, χάρη στο θεσμικό και οικονομικό περιβάλλον του, μπόρεσε να κάνει πράγματα που άρεσαν και ήταν χρήσιμα σε άλλους ανθρώπους. Για μένα, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Και δεύτερον, προφανώς το σύστημα που χρεοκόπησε δεν ήταν Αριστερό. Και δεν φταίνε οι Αριστεροί (ιδίως οι μανιασμένοι αντικαπιταλιστές) για την χρεοκοπία του. Αλλά δεν ήταν ούτε ένα σύστημα ελεύθερης αγοράς όπως, ας πούμε, το οραματίζονται οι υποστηρικτές της Αυστριακής Οικονομικής Σχολής, που βλέπουν ως αιτία της κατάρρευσης την απαράδεκτη παρεμβατική διαπλοκή μεταξύ κυβερνήσεων και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Ωραία, άρα, ξεκαθαρίζονται κάποια πράγματα:
Αφού δεν είναι αχυράνθρωπος, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Συνεπώς, μπορεί ο χριστιανός να απαντήσει για τον εαυτό του – αν τύχει να διαβάσει αυτό το άρθρο.
Έχει όμως όλα τα χαρακτηριστικά που του προσάπτεις; Για παράδειγμα, πόσο σίγουρος είσαι ότι «αρνείται καν να σκεφτεί τους όρους και τις προϋποθέσεις δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας» ή ότι «[δεν] ενδιαφέρεται για τις προϋποθέσεις της δημιουργίας και της διατήρησής της [της ευημερίας]»;
Σίγουρα, αυτός ο άνθρωπος, ας τον πούμε Κώστα, έχει απόψεις και για τα δύο. Ίσως να διαφωνείτε, ίσως αν θέλεις να διαφωνώ και εγώ μαζί του, αλλά απο αυτό μέχρι το «αρνείται να σκεφτεί όρους», ή «αδιαφορεί» υπάρχει μεγάλη διαφορά, πιστεύω.
Τώρα, για το αντικαπιταλιστής και fan boy, θα μπορούσε να απαντήσει η Αλ. Παπαρήγα. Είναι στις επάλξεις του αντικαπιταλισμού και, κυκλοφορεί συχνα πυκνά στις οθόνες μου με ένα iphone. Το καλύτερο παράδειγμα που θα μπορούσες να σκεφτείς.
Πλην όμως, η στάση της Αλ. Παπαρήγα (και όλα όσα αυτή ευαγγελίζεται) , ή του ας τον πούμε Κώστα, προσωπικά θεωρώ, δεν είναι απαραιτήτως μομφή για τις ιδέες που εκπροσωπούν. Αντιθέτως, θα μπορούσα να θεωρήσω ως θετική κάθε στάση που αναγνωρίζει (παρότι σκληρά αντικαπιταλιστής αυτός που την κάνει) τα θετικά του καπιταλισμού, και την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο.
Όχι παράδειγμα προς λιθοβολισμό, αλλά, κατά την γνώμη μου, ως παράδειγμα ανοιχτής σκέψης.
Τέλος, το σύστημα που χρεοκόπησε όντως ΔΕΝ ήταν αριστερό. Μπορεί να μην ήταν αποτέλεσμα του οράματος της Αυστριακής οικονομικής σχολής, ίσως από τύχη, ίσως γιατί είναι καλύτερη – πάντως, σίγουρα, αριστερό δεν ήταν. Αυτό, (αν και θα μπορούσα) δεν το χρησιμοποιώ ως επιχείρημα υπερ του ας τον λέμε Κώστα. Αλλά δεν τον κάνει και υπεύθυνο για την καταστροφή. Αντιθέτως, η δική του στάση (αγόραζε προϊόντα, έτρεφε το καπιταλιστικό εχθρικό σύστημα, διέκρινε την αξία των ικανών) τον κάνει μάλλον σωτήρα, παρά δολοφόνο του συστήματος. Η διττή του στάση, η «και η πίττα, και ο σκύλος», τροφοδοτεί (υπό συνθήκες), δεν δολοφονεί το σύστημα που (υποτίθεται ότι, θα ήθελα να έχω τον αντίλογό του) κατακρίνει.
Δεν έχει μόνο κακά το δίπολο που αναφέρεις.
Αυτή είναι, τελικά, η ουσία της διαφωνίας μου. Η κρίση απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν είχε (στο αρχικό κείμενο) κανένα ελαφρυντικό, καμία διέξοδο δικαιολογίας, κανένα θετικό στοιχείο. Ήταν η προσωπογραφία του χειρότερου, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν ότι, δεν είναι κακός, απλώς έχει δικές του απόψεις που δεν εμφανίζονται στο κείμενο.
Στις λεπτομέρειες: το «απαίσιος αριστερός» ήταν γευστικό αποτέλεσμα των κρίσεων που προηγήθηκαν για το πρόσωπό του «αρνείται να, αδιαφορεί, εθελοτυφλεί» και το «δυστυχώς» το εξέλαβα ως «αχ κακομοίρα κοινωνία τι σου έμελε να πάθεις» από αυτόν τον απαίσιο αριστερό. Γνωριζόμαστε -πολύ καλυτερα από όσο φαντάζονται οι υπόλοιποι αναγνώστες του άρθρου – και αυτός ήταν ένας εξαιρετικός λόγος για να πικάρω την αίσθηση που διαφαίνεται πίσω από τα γραφόμενα, μία γεύση που ξέρω καλά ότι δεν σου ταιριάζει 🙂
Steve Jobs, “δια χειρός” Χάρη Τσέβη (Κατα_πληκτικόν αντίδοτον εις την νυν εθνικήν μιζέριαν…)
http://gkdata.wordpress.com/2011/10/07/steve-jobs-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CF%8C%CF%82-%CF%87%CE%AC%CF%81%CE%B7-%CF%84%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C/
ΥΓ. “Ουδέν κακόν αμιγές καλού”, λέει. Ε, με τον θάνατο του Jobs, ανακαλύψαμε αυτόν τον απίθανο πιτσιρικά, τον Χάρη Τσέβη. Πολύ καλός. Μπράβο του…
ΓΕΙΑ + ΧΑΡΑ!
“Το Μώλυ”
You base your entire article on the assumption that monetary motivation is needed for people to create. Why??
People work for money, but they innovate for other reasons. Most scientists research because they love their field and the opportunity to make a name by publishing their work. People with full-time jobs are spending their free time to CREATE and give out for FREE things like Linux which already replaced Windows in a huge percentage of business servers. Our lives are full with free stuff that people just do because it is in our nature to create. Can you imagine how many more would exist if people were raised in a system that provided PROPER education to everyone and they werent forced to waste their lives on to sustain themselves? Can you imagine how many potential Steve Jobs and Albert Einsteins die from starvation?
The idea that if people werent forced to work they would just sit on their ass doing nothing is absurd.
The idea that with our current technology we can not create the infrastructure to sustain ourselves without working mindless jobs is also absurd.
Before you criticize the anti-capitalists try to understand what we are, what we have and what capitalism does to both.
RIP Steve Jobs
[…] γράφει ο Γ. Άρχοντας […]
Γιατί ακόμα και να είμαι αντικαπιταλιστής δεν μπορώ να στεναχωρηθώ για το γεγονός ότι κάποιος ήταν «μυαλό» και φουλ καινοτόμος άνθρωπος;
Με την ίδια λογική δεν πρέπει να αποδεχτώ ανθρώπους που μελετάνε θεράποιες για ανίατες ασθένειες, εφόσον εργάζονται για κάποια φαρμακοβιομηχανία;
«Ο Steve Jobs ανήκε στις δημιουργικές δυνάμεις ενός πολιτισμού ελευθερίας. Τα επιτεύγματά του μόνο σε έναν τέτοιο πολιτισμό – του ρίσκου και του ανταγωνισμού, της προσωπικής ευθύνης, της χρηματικής επιβράβευσης του αποτελέσματος και όχι της προσπάθειας ή του ήθους – θα ήταν εφικτά.»
Συγχαρητήρια, ανακαλύψατε τον τροχό, απλώς δείτε γύρω σας και πείτε μου μια τάξη επιστημόνων που μπορεί αν κάνει έρευνα χωρίς κονδύλια, εργαστηρία,προσωπικό και τα συναφή. Η πρόοδος θέλει λεφτά, η επιστήμη το ίδιο
Γιάτι πέρα από τις σαχλαμάρες η Apple ως εταίρεια και ο Steve Jobs ώς άτομο έχουν δώσει καινοτομίες στον χώρο των υπολογιστών, από απλά πράγματα ως το ποντίκι, την επιλογή undo-αναίρεση ώς προηγμένες αρχιτεκτονικές υπολογιστών , ναι,ναι σωστά αυτές που χρησιμοποιούν υπερυπολογιστές για να υπολογισουν τις κλιματικές αλλαγές, να κάνουν δοκιμαστικούς ελέγχους πυρηνικών σχάσεων και να υπολογιζουν δις χημικούς συνδυασμούς για νέες ύλες. Ιt’s not only about the iphone and the ipad right?
Μάλλον ο συντάκτης έχει ξενιστεί περισσότερο από τον απόηχο των ΜΜΕ συνεπικουρούμενο με την πάγκοσμια ηλιθιότητα που συγκαταλέγει τo iphone ως την 8η εφεύρεση που άλλαξε τον κόσμο (http://www.shootandgoal.com/page.php?bid=1&id=26927)
Μην μπερδεύεστε m8s, η ανθρωπότητα πρέπει να σέβεται τους πρωτοπόρους.
Peace , RIP Steve Jobs
Ο αχυράνθρωπος αυτός υπάρχει, διαπιστώθηκε και παρουσιάστηκε ή δημιουργήθηκε;
Η κότα γέννησε το αυγό ή το αυγό την κότα;
Το iMac και το marketing γεννήσανε την ανάγκη ή η ανάγκη για γυαλισμένες συσκευές χωρίς γωνίες με αξία 600€ και χρησιμότητα… καλά αυτό θα το ψάξουμε… υπήρχε από πριν;
Λοιπόν, τα προϊόντα του είναι ένα Mp3 player μία συσκευή που ήδη υπήρχε, υπολογιστές που στο hardware (άρα στην έρευνα-τεχνική εξέλιξη) μείνανε πίσω κι αντικαταστήσανε τα τσιπάκια τους με Intel, ένα τηλέφωνο-υπολογιστής το iPhone που λανσάρεται ως κάτι ξεχωριστό ενώ υπάρχουνε αντίστοιχα προϊόντα, ένα λογισμικό στη που έχει κοπιαριστεί-ξεπεραστεί και στη βάση του έχουνε δημιουργηθεί τα windows και οι πιο εξελιγμένες εκδοχές linux, το iPad δλδ. μία ακόμη συσκευή που ήδη υπήρχε και προγραμματάκια τύπου iTunes που και πάλι λανσάρονται ως ξεχωριστά αλλά είναι η μαζική παραγωγή της δεσπόζουσας τάσης.
Παίρνουμε τη δεσπόζουσα τάση που για πολύ καιρό ήτανε underground, κάνουμε ένα ρεκτιφιέ κι ένα φινίρισμα, την παράγουμε μαζικά κι είμαστε οι πιο γαμάτοι τύποι του σύμπαντος.
RIP ? Ρε φάε σκόνη! Το τελευταίο πρωτοποριακό που έκανες ήτανε να αφήσεις ένα μοναδικό τελευταίο προϊόν του πεπτικού πριν πεθάνεις και πριν από αυτό… ας μου θυμίσει κάποιος.
@ΝikNik
Άμα δεν γνωρίζεις καλύτερα να μην μιλάς please
http://www.washingtonpost.com/national/on-innovations/steve-jobs-and-the-patents-that-changed-our-lives/2011/10/06/gIQARV4YQL_gallery.html#photo=12
Το design είναι άλλο θέμα και άλλο θέμα το τι αγοράζεις, τα apple από θέμα συμβατότητας λογισμικού/hardaware είναι τοπ
Άσχετα που όλοι οι κωλο χιπστεράδες κυκλοφούν με ένα air αγκαλιά για να γράφουν το μελλοντικό τους σενάριο ή την νέα τους ποιητική συλλογή και παρασύρεστε.
Επίσης RIP Dennis που μπροστά σου ο Jobs ήταν μια τρίχα απτά παπάρια σου:
http://osarena.net/2011/10/pethane-o-dimiourgos-tis-glossas-c-ke-tou-unix-dennis-ritchie.html
Πάρ’τα! Η οθόνη αφής δεν είναι δικό του επίτευγμα ούτε καν ενός ανθρώπου. Υπήρχε κι εκφράστηκε από έναν με διαφορετικό τρόπο. Το ίδιο και τα PC.
*Υπήρχε ως ιδέα
Σε λίγο θα μας πεις πως πατεντάρησε το walkman άρα είναι μόνο δική του ιδέα
Στα προιόντα του ξέχασες τον ΠΡΩΤΟ προσωπικό υπολογιστή (Personal Computer, PC) που φτιάχτηκε ποτέ, Αpple I, Apple II, Lisa και μετά Macintosh… Ο προσωπικός υπολογιστής ήταν μια ιδέα του Steve Jobs και του Steve Wozniak. Δεν υπήρχε, το σκέφτηκαν, το δημιούργησαν και οι «κολοσσοί» τους ακολούθησαν φτιάχνοντας κατώτερα προιόντα που μάλλον θεωρείτε ότι ήρθαν από παρθενογέννεση.
Πόσο ηλίθιο είναι να τα γράφετε όλα αυτά, πατώντας τα πληκτράκια του προσωπικού υπολογιστή σας λοιπόν για να τα γράψετε.
Η σκεφτείτε πόσο ηλίθια είναι όταν κάνετε Undo και ο υπολογιστής σας «συγχωρεί» το ανθρώπινο λάθος.
RIP Steve Jobs, παρ’όλα τα στραβά του – απόρροια του οικονομικού συστήματος – ήταν ‘επανάστάτης’ και ‘πειρατής’ κάποτε. Ούτε ipod έχω, ούτε ipad, ούτε iphone, ούτε θέλω, ούτε με ενδιαφέρει το ποιος τα χρησιμοποιεί κι αν το παίζει cool. Μπορώ να εκτιμήσω την ύπαρξη του υπολογιστή και του τι προσφέρει.