Εκλογές και αντικοινοβουλευτισμός

Δ. Δημητράκος

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ  ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

Ορισμένα πράγματα μου είναι πλήρως ακατανόητα. Για παράδειγμα η ιδέα ότι αποτελεί ιερό καθήκον για ένα ισλαμιστή να σκοτώσει κάποιον που έχει απαρνηθεί το Ισλάμ. Αυτό το προσπάθησαν ορισμένοι φανατικοί στην περίπτωση του βρετανο-ινδού συγγραφέα  Ahmed Salman Rushdie και της πανέμορφης  Ayaan Hirsi Magan, ολλανδής με καταγωγή από τη Σομαλία. Η δικαιολογία για την επίσημη καταδίκη και επικήρυξή τους από ισλαμικά καθεστώτα είναι ότι έχουν παραβεί το θρησκευτικό νόμο που απαγορεύει σε μουσουλμάνο να αλλαξοπιστήσει. Δεν θεωρώ ακατανόητη την διάταξη αυτή. Θεωρώ, όμως, ακατανόητη, από πλευράς Ισλάμ, την ανάγκη να μπει στον κόπο να τους φονεύσει από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς θα πάνε στην Κόλαση.  Αφού το έργο της τιμωρίας το αναλαμβάνει ο Θεός, γιατί να παρέμβουν οι θνητοί, οι οποίοι μπορεί και να πλανηθούν και να πάρουν αθώους στο λαιμό τους ; Οι Rushdie, Hirsi και οι επικατάρατοι όμοιοί τους είναι ήδη καταδικασμένοι, ήδη νεκροί σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του μουσουλμανικού νόμου.  Τι  άλλο θέλουν οι ζηλωτές του ακεραιόφρονος Ισλάμ;

Μια παρόμοιου τύπου ακατανοησία με κατατρύχει με τα κόμματα (κινήματα, ομάδες δράσης κτλ) που είναι απροκάλυπτα αντικοινοβουλευτικές. Δηλώνουν ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν τους αντιπροσωπεύει, ότι η αστική δημοκρατία είναι υποκριτική, κίβδηλη, υπόδουλη στην κεφαλαιοκρατία και στον ξένο παράγοντα και ότι σκοπός τους είναι να την καταλύσουν και να την αντικαταστήσουν με άλλο πολίτευμα που θα είναι γνήσια δημοκρατικό.

Ως εδώ, κατανοητό. Αλλά γιατί πρέπει να ζητούν την ψήφο των πολιτών σε εκλογές που διεξάγονται στο όνομα αυτής της δημοκρατίας που τη θεωρούν τόσο κατάπτυστη; Υπάρχει ακόμα και κόμμα που κηρύσσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κατεβαίνει στις εκλογές. Αφού έτσι κι αλλιώς σκοπεύει να ανατρέψει το σύστημα, γιατί να το νομιμοποιήσει κατεβαίνοντας στις εκλογές; Πιο συγκεκριμένα, τα κόμματα αυτά συμπεριφέρονται ως «κέντρα εξουσίας» και θα έλεγα, «εναλλακτικής νομιμότητας» μέσα στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας την οποία βδελύσσονται. Κατά πόσον αυτό το πετυχαίνουν βασιζόμενοι στην ατιμωρησία που είναι παράγωγο της θεσμικής υπολειτουργίας στην χώρα μας, είναι άλλο ζήτημα. Πάντως το πετυχαίνουν εν μέρει τουλάχιστον.  Επομένως, καταργούν το κοινοβουλευτικό πολίτευμα στην πράξη. Λοιπόν, τι άλλο θέλουν οι συνεπείς αυτοί και μπαρουτοκαπνισμένοι αγωνιστές; Τη νομιμοποίηση εντός καθεστώτος που εξ αρχής θεωρούν μη νόμιμο;

Οι αντιφάσεις αυτές είναι ακατανόητες, όπως είπα πιο πάνω. Αλλά μήπως, τελικά δεν είναι και τόσο ακατανόητες; Μήπως είναι μόνο φαινομενικά αντιφάσεις; Οι πολιτικές αυτές δυνάμεις χρησιμοποιούν με μικρό, σχετικά, κόστος τις δυνατότητες που τους παρέχει η μιαρά αστική δημοκρατία για να καταγράψουν τις δυνάμεις τους και ει δυνατόν να αντιπροσωπευθούν στη Βουλή.  Δεν παραιτούνται του «δικαιώματος» στο αντάρτικο που χαρίζουν στον εαυτό τους. Δεν είναι «το ένα ή το άλλο», αλλά «και το ένα και το άλλο». Εφόσον τους παραχωρείται ή τους αναγνωρίζεται το «δικαίωμα» να το έχουν δίπορτο, το χρησιμοποιούν.

Αν υπάρχει αντίφαση, αυτή βρίσκεται μάλλον στη στάση της πολιτείας. Δεν βλέπω γιατί και στο όνομα ποιας αρχής μια σύγχρονη δημοκρατία πρέπει να αποποιείται του δικαιώματος προστασίας της κατά των εχθρών της. Μπορεί, βέβαια, να θεωρήσει ότι είναι αρκετά ισχυρή και ανθεκτική σε «μικροπαραβιάσεις» των νόμων της. Αλλά όταν φτάσει σε σημείο που αυτό θέτει σε κίνδυνο την ίδια της την υπόσταση, οφείλει να θωρακισθεί εναντίον τους.  Για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται στο Ισραήλ να κατέβει στις εκλογές κόμμα ή προσωπικότητα που δεν δέχεται τη νομιμότητα του Ισραήλ ως δημοκρατικού κράτους, συντάσσεται με την τρομοκρατία ή πρεσβεύει  ρατσιστικά δόγματα.  Δεν διώκονται ούτε τίθενται αναγκαστικά εκτός νόμου τα κόμματα αυτά ή τα πρόσωπα που τα υποστηρίζουν, αλλά δεν μπορούν να κατεβάσουν λίστες στις εκλογές.

Υπάρχει, όμως, στην Ελλάδα, η «τέταρτη φάλαγγα» που υπονομεύει το θεσμικό πλαίσιο της δημοκρατίας. Κι αυτή δεν συνίσταται σε κάποια συνωμοσία υπέρ των εχθρών της τελευταίας που υποτιθέμενα υπάρχει και δρα υπογείως, αλλά σε όλους όσοι, από ηθική υποχωρητικότητα, από ηττοπάθεια ή από «εξυπνάδα», υποστηρίζουν ότι πρέπει να δείχνει ΑΝΟΧΗ  η δημοκρατία, ακόμα και στους εχθρούς της. Όμως, η ανοχή είναι σύμβολο ελευθερίας, όχι αφορμή για την κατάργηση της ελευθερίας. Οι κύριοι αυτοί, αν πρεσβεύουν την ανοχή γενικώς, ας απευθυνθούν σε οίκους που αντλούν το όνομά τους από αυτήν. Όπως έλεγε και ο Clemenceau, «La tolérance ! Il y a des maisons pour cela.» («Η ανοχή! Ας πάνε να τη βρουν στους οίκους της»)